Het 2020 toen ik het op Facebook wel eens voorbij zag komen. Handbeelden, baby hand en voetjes. Het fascineerde mij hoe gedetailleerd deze beelden waren. Alles was zichtbaar van huidstructuur, nagels tot elk rimpeltje en adertje.

En als creatieveling ga je dan zoeken, hoe werkt dit. En toen er op dat moment ook nog eens een vraag voorbij kwam voor hulp in een bodycasting bedrijf was ik uiteraard meteen geïnteresseerd. Ik besloot op deze vraag te reageren en mocht een tijdje werken achter de schermen. Daar ontstond mijn passie voor Bodycasting pas echt. Toen ik dat, na een half, jaar stopte ging ik als hobby verder.

Deze 3 handjes waren mijn aller eerste eigen werk. Onze kindjes als model, en als doel voor opa en oma’s 50 jarig huwelijk. Ze waren vereerd! En ik nog meer dat hen dit zo veel deed.

Uiteraard kwamen niet veel later ook handjes van de kleinkinderen voor de andere opa en oma. Een vriendin die graag een beeld wilde samen met haar hond. En van het een kwam het ander.

Ik ging dingen testen, uitproberen en kwam ook vele mislukkingen tegen. Maar van elk ding dat mislukte leerde ik ontzettend veel. Telkens kwam de vraag op, zou ik niet een cursus gaan volgen.. maar als ik dan zag wat deze gingen kosten dacht ik ook. “daar kan ik veel voor oefenen” En zo klungelde ik verder en werd ik steeds beter.

En nu na 4,5 jaar en toch ook een training rijker kijk ik terug op een lang leerproces. En nog leer ik bijna elk beeld weer iets bij.

Maar niet alleen op het bewerken en het technische stuk leer ik. Want het is zoveel meer dan alleen een beeldje maken. Je komt met emoties in aanraking, hoe ga je daar mee om, en je beland in situaties, hoe red je jezelf daaruit.

Nu hoor ik je denken… 4,5 jaar? je bedrijf bestaat toch pas sinds 2022?!
Klopt, pas toen ben ik mij gaan inschrijven bij de kamer van koophandel en heb ik van mijn hobby mijn werk kunnen maken.

Kortom, dit is zo’n vak waarin je nooit uitgeleerd raakt. En ook dat fascineert!